Spódnica kaszubska. Dostępna 1 sztuka, możliwość uszycia na zamówienie. Wymiary: obwód maks. 80 cm, długość 80 cm. Spódnica wiązana w pasie, więc można regulować obwód.
Zobacz też inne hasła do krzyżówek podobne kontekstowo do szukanego przez Ciebie opisu: "STRÓJ ŻOŁNIERZA NA POLIGONIE".Znaleźliśmy ich w sumie: 138
strój szlachecki. Plansze z opisem stroju, ilustrowany leksykon, interaktywne gry i zabawy, pakiet materiałów edukacyjnych do pobrania i wydrukowania. Ucz się i baw razem z nami! Ilustrowany leksykon stroju szlacheckiego w wersji damskiej i męskiej. Materiały online i do wydruku przydatne w edukacji regionalnej, szkolnej i domowej.
Strój musiał być zatem jak najbardziej funkcjonalny i luźny, krój natomiast prosty i niekrępujący ruchów, najlepiej w ciemnych kolorach. Wszelkie orientalne stroje, które były lansowane przed wojną przez paryskich projektantów, jak również piękne ozdobne toalety, odeszły do lamusa.
. BIBLIOGRAFIA: Bazielich B., Strój ludowy w Polsce. Opisy i wykroje, Warszawa, 1997 Gadomski S., Strój ludowy w Polsce, Warszawa, 1995 Fryś E., Iracka A., Pokropek M., Sztuka ludowa w Polsce, Warszawa, 1988 Kolberg O. Pieśni ludu polskiego, serja I, Warszawa, 1857 Kolberg O., Pieśni ludu polskiego, Dzieła wszystkie, tom I, Warszawa, 1961 Piskorz-Branekova E., Polskie stroje ludowe, Warszawa cz. I, 2004,cz. II i III, 2007 Przeworska J., Ubiory ludowe, Warszawa, 1954 Sztuka ludowa, Wiedza o Polsce, t. III Turska J., Polski haft ludowy., Warszawa, 1997
Strój łowickifot. arch. PME w Warszawie Państwowe Muzeum Etnograficzne w Warszawie zaprasza na nową stałą wystawę prezentującą polskie stroje wystawie pokazano 40 kompletnych tradycyjnych strojów ludowych z 26 regionów Polski, zawartych w historycznych granicach Podlasia, Mazowsza, Małopolski, Śląska, Wielkopolski, Kujaw, Warmii i Suwalszczyzny. Niemal wszystkie pary strojów kobiecych i męskich są autentycznym wytworem wiejskich specjalistów: tkaczek, krawców, hafciarek, czepczarek i szewców. W rodzinach chłopskich były przekazywane z pokolenia na pokolenie. Strój odświętny traktowany był na wsi jako ubiór niezwykły, zakładany tylko na uroczyste okazje rodzinne, wesela, do kościoła, na odpust, nigdy nie był noszony w obejściu. Zawsze funkcjonował jako ubiór paradny, noszony z godnością. Strój nie świadczył wyłącznie o statusie materialnym właściciela, niektóre z jego elementów wskazywały na stan cywilny lub funkcje społeczne pełnione we własnym środowisku. Strój w końcu rozróżniał „swego” od „obcego”, był oznaką określonej wspólnoty terytorialnej lub parafii. Na kostiumologicznej mapie Polski utworzonej ze zbiorów Państwowego Muzeum Etnograficznego zwraca uwagę innością strój kujawski, który zanikł w końcu XIX wieku i nie można było go pozyskać do zbiorów muzealnych gromadzonych po II wojnie światowej – przedstawiana jest zatem jego rekonstrukcja. Istotnym dopełnieniem wystawy będzie prezentacja charakterystycznych tkanin oraz warsztatu tkackiego, który był niegdyś nieodzownym elementem wyposażenia niemal każdego gospodarstwa. Ekspozycja odwoływać się będzie oczywiście do współczesnych konotacji. Imprezy towarzyszące wystawie Stroje ludowe w Polsce (październik – grudzień) 1. Wykłady odbywające się podczas trwania wystawy "Stroje ludowe w Polsce". Cykl 3 wykładów poświęconych problematyce strojów ludowych przeprowadzonych przez specjalistów w dziedzinie:· 15 października 2010 Mróz (Muzeum w Ostrołęce) Wykład poświęcony stroju kurpiowskiemu i jego funkcjonowaniu w kulturze współczesnej.· listopad 2010 Wożniak (Archeologiczne i Etnograficzne w Łodzi), Wykład stanowiący relację z badań nad współczesnym strojem huculskim.· listopad – grudzień. 2010 r. Barbara Bazielich (Muzeum Śląskie)2. 6 października 2010 r. Pokaz mody organizowany przez Ambasadę Serbii prezentujący projekty domu Ivković. (impreza zamknięta, za zaproszeniem)3. 21 listopada 2010 r. Kiermasz akcesoriów i dodatków modowych stworzonych przez twórczynie ludowe. TESTTT Używamy plików cookies, by ułatwić korzystanie z naszego serwisu. Jeśli nie chcesz, by pliki cookies były zapisywane na Twoim dysku zmień ustawienia swojej przeglądarki. Brak zmiany ustawienia przeglądarki oznacza zgodę na naszą politykę prywatności. OK
Opis działalności firmy Polskie Stroje Ludowe Jarosław Wygnański Spółka Komandytowo-Akcyjna w Mezowo Firma Polskie Stroje Ludowe znajduje się w miejscowości Mezowo w województwie pomorski, naszą działalność prowadzimy od 1992 roku. Właścicielem firmy jest Jarosław Wygnański. Specjalizujemy się w szyciu strojów ludowych, które wykonujemy na indywidualne zamówienie naszych Klientów. Szyjemy nasze stroje na dokładny wymiar, w naszym sklepie znajdą Państwo również gotowe stroje w standardowych wymiarach. Podczas produkcji dbamy o wysoką precyzję wykonania, hafty wykonujemy ręcznie, wykorzystujemy wyłącznie naturalne tkaniny. Oferujemy Państwu szycie strojów z większości regionów Polski. Zajmiemy się szyciem strojów damskich, męskich i dziecięcych, oferujemy również akcesoria, takie jak korale, chusty, wianki, kapelusze, czapki, pasy. Wykonamy dla Państwa:- bluzeczki,- halki,- gorsety,- kiecki,- fartuchy,- koszule,- kamizelki,- kaftany,- Państwo u nas także obuwie damskie oraz męskie. Sprzedajemy również stroje dla najmłodszych, takie jak halki, bluzeczki, gorsety, spódnice, fartuszki oraz wiele zamówienia wykonujemy starannie, rzetelnie i terminowo. Zapewniamy konkurencyjne ceny. Firma Polskie Stroje Ludowe Jarosław Wygnański Spółka Komandytowo-Akcyjna z lokalizacji: Mezowo świadczy usługi w wymienionych obszarach: aleksandrowski, augustowski, bartoszycki, bełchatowski, będziński, Biała Podlaska, białobrzeski, białogardzki, Białystok, bielski, Bielsko-Biała, bieruńsko-lędziński, bieszczadzki, biłgorajski, bocheński, bolesławiecki, braniewski, brodnicki, brzeski, brzeziński, brzozowski, buski, Bydgoszcz, Bytom, bytowski, Chełm, chełmiński, chodzieski, chojnicki, Chorzów, choszczeński, chrzanowski, ciechanowski, cieszyński, czarnkowsko-trzcianecki, Częstochowa, człuchowski, Dąbrowa Górnicza, dąbrowski, dębicki, drawski, działdowski, dzierżoniowski, Elbląg, ełcki, garwoliński, Gdańsk, gdański, Gdynia, giżycki, Gliwice, głogowski, głubczycki, gnieźnieński, goleniowski, golubsko-dobrzyński, gołdapski, gorlicki, Gorzów Wielkopolski, gostyniński, gostyński, górowski, grajewski, grodziski, grójecki, Grudziądz, gryficki, gryfiński, hajnowski, hrubieszowski, iławski, inowrocławski, janowski, jarociński, jarosławski, jasielski, Jastrzębie-Zdrój, jaworski, Jaworzno, Jelenia Góra, jędrzejowski, Kalisz, kamiennogórski, kamieński, karkonoski, kartuski, Katowice, kazimierski, kędzierzyńsko-kozielski, kępiński, kętrzyński, Kielce, kluczborski, kłobucki, kłodzki, kolbuszowski, kolneński, kolski, kołobrzeski, konecki, Konin, Koszalin, kościański, kościerski, kozienicki, Kraków, krapkowicki, krasnostawski, kraśnicki, Krosno, krośnieński, krotoszyński, kutnowski, kwidzyński, legionowski, Legnica, legnicki, leski, Leszno, leżajski, lęborski, lidzbarski, limanowski, lipnowski, lipski, lubaczowski, lubański, lubartowski, lubiński, Lublin, lubliniecki, lwówecki, łańcucki, łaski, łęczycki, łęczyński, łobeski, Łomża, łosicki, łowicki, Łódź, łukowski, makowski, malborski, miechowski, mielecki, międzychodzki, międzyrzecki, mikołowski, milicki, miński, mławski, mogileński, moniecki, mrągowski, Mysłowice, myszkowski, myślenicki, myśliborski, nakielski, namysłowski, nidzicki, niżański, nowodworski, nowomiejski, nowosolski, nowotarski, nowotomyski, Nowy Sącz, nyski, obornicki, olecki, oleski, oleśnicki, olkuski, Olsztyn, oławski, opatowski, opoczyński, Opole, opolski, Ostrołęka, ostrowiecki, ostrowski, ostródzki, ostrzeszowski, oświęcimski, otwocki, pabianicki, pajęczański, parczewski, piaseczyński, Piekary Śląskie, pilski, pińczowski, Piotrków Trybunalski, piski, pleszewski, Płock, płoński, poddębicki, policki, polkowicki, Poznań, proszowicki, prudnicki, pruszkowski, przasnyski, Przemyśl, przeworski, przysuski, pszczyński, pucki, puławski, pułtuski, pyrzycki, raciborski, Radom, radomszczański, radziejowski, radzyński, rawicki, rawski, ropczycko-sędziszowski, Ruda Śląska, Rybnik, rycki, rypiński, Rzeszów, sandomierski, sanocki, sejneński, sępoleński, Siedlce, Siemianowice Śląskie, siemiatycki, sieradzki, sierpecki, skarżyskie, Skierniewice, sławieński, słubicki, słupecki, słupski, sochaczewski, sokołowski, sokólski, Sopot, Sosnowiec, stalowowolski, starachowicki, stargardzki, starogardzki, staszowski, strzelecki, strzelecko-drezdenecki, strzeliński, strzyżowski, sulęciński, suski, Suwałki, szamotulski, Szczecin, szczecinecki, szczycieński, sztumski, szydłowiecki, średzki, śremski, świdnicki, świdwiński, świebodziński, świecki, Świętochłowice, Świnoujście, Tarnobrzeg, tarnogórski, Tarnów, tatrzański, tczewski, tomaszowski, Toruń, trzebnicki, tucholski, turecki, Tychy, wadowicki, Wałbrzych, wałbrzyski, wałecki, Warszawa, warszawski zachodni, wąbrzeski, wągrowiecki, wejherowski, węgorzewski, węgrowski, wielicki, wieluński, wieruszowski, Włocławek, włodawski, włoszczowski, wodzisławski, wolsztyński, wołomiński, wołowski, Wrocław, wrocławski, wrzesiński, wschowski, wysokomazowiecki, wyszkowski, Zabrze, zambrowski, Zamość, zawierciański, ząbkowicki, zduńskowolski, zgierski, zgorzelecki, zgorzeleckim, Zielona Góra, złotoryjski, złotowski, zwoleński, żagański, żarski, żniński, Żory, żuromiński, żyrardowski, żywiecki
Na przestrzeni ostatnich 150 lat tradycyjny strój opoczyński zmieniał się wiele razy. Najczęściej były to zmiany związane z zastosowaniem nowych technik tkackich. Strój opoczyński - kobiecy Najstarsze stroje opoczyńskie szyto z wełnianych pasiaków o lnianej osnowie. Wełniaki były wtedy tkane najczęściej w czerwono-białe, czarno-białe i biało-czarno-czerwone prążki, później pojawiły się także akcenty pomarańczowe, aż w końcu tkaniny zostały zdominowane przez niebieskie, wiśniowe i zielone odcienie. Pasiaki tkano na białej lub czarnej osnowie, a do tkania wykorzystywano splot rypsowy. Początkowo prążki były wąskie, ale z czasem stawały się coraz szersze, wykorzystywano również znacznie bogatszą gamę kolorów. Późniejsze pasiaki wyróżniały się także bardziej urozmaiconym wzorem, w którym układ pasków nie był powtarzalny. Ponadto, samodziały ozdabiano iglicowaniem. Ewolucję przechodził także opoczyński haft. Najstarsze hafty wykonywano białą albo czerwoną stebnówką, czasami stosowano też ścieg prosty liczony. Ale na przełomie XIX i XX wieku najpopularniejszy stał się haft rodzaj haftu zaczęto łączyć z innymi ściegami liczonymi i haftem płaskim, a uzyskany w ten sposób rodzaj haftowania stał się charakterystyczny tylko dla regionu opoczyńskiego. Motywy ozdobne w hafcie opoczyńskim mają najczęściej zgeometryzowaną formę. Haftowania pojawiały się na przyramkach, mankietach i kołnierzykach. Haftowania damskiej garderoby mogły być wielokolorowe, a na męskich ubraniach (kołnierzyki, mankiety, napierśniki) dominował haft biały. Członkowie ZPiT Tramblanka w stroju opoczyńskim Kobiety w regionie opoczyńskim zakładały na głowę dużą, wełnianą chustę, o dość skomplikowanym sposobie wiązania. Najpierw złożoną po przekątnej chustę owijano wokół głowy, potem krzyżowało się rogi chusty na potylicy, jeszcze raz owijało nimi głowę, aż w końcu małe rogi wiązano nad czołem i chowano pod chustką. Damska chusta na głowę była zdobiona motywami kwiatowymi, przeważnie w odcieniach niebieskiego, zielonego lub pomarańczowego. Panny zawsze stroiły swoje nakrycie głowy kwiatkami albo rutą. W XX wieku w regionie opoczyńskim zaczęto nosić małą chustę na głowę zwaną salinówką. Czepce miały prawo nosić tylko kobiety zamężne, ale zakładano je w zasadzie tylko do stroju świątecznego. Czepce opoczyńskie różniły się między sobą formą i zdobieniami. Najpowszechniejszy był czepiec uszyty z tiulu, o dużej i wysokiej główce. Tego typu czepiec był wykończony z przodu rurkowanym paseczkiem z tiulu, posiadał też wiązania. Tiulowy czepiec haftowano na biało w geometryczne i kwiatowe wzory. Damskie koszule stroju opoczyńskiego szyto według kroju przyramkowego. Pierwsze koszule były wyłącznie z lnu samodziałowego, potem zaczęto też stosować płótno wełniane i bawełniane. Gdy koszulę szyto z dwóch rodzajów tkanin, lepszy materiał szedł na górę, a nadołek doszywano z partu. Koszule w regionie opoczyńskim praktycznie nie zmieniały swojego kroju, zmieniał się tylko kołnierzyk i mankiety – w nowszych koszulach kołnierz był większy i wykładany, a mankiety stawały się coraz szersze. Poszczególne okresy w stroju opoczyńskim odróżnia też sposób zdobienia koszul. Koszule z nowszego okresu są dekorowane szydełkową koronką, doszywaną do kołnierza i mankietów, znacznie zwiększyła się też paleta barw stosowanych przy haftowaniu. Przy koszulach starszych hafty były najczęściej czarne, a w innych kolorach były tylko niewielkie dodatki. Kiecka miała zawsze przepasanie w postaci zapaski. Do ich szycia wykorzystywano wełniane samodziały, które z czasem stawały się coraz barwniejsze. W starszych okresach kiecki opoczyńskie były przeważnie pomarańczowe, potem zaczęto też szyć kiecki wiśniowe, różowe, niebieskie i zielone. Na przestrzeni lat zmieniono też sposób krojenia kiecek oraz styl ich zdobienia. Przez bardzo długi czas noszono kieckę z odcinanym stanikiem. Szerokość kiecki miała średnio 3,5-4 metry, natomiast długość kiecki zależała od szerokości używanej tkaniny, ponieważ pasy zawsze układano pionowo. Dolną krawędź kiecki obszywano aksamitką, a podobne zdobienia, choć znacznie szersze, umieszczano też w połowie długości kiecki. Aksamitką i pasmanterią ozdabiano również staniki, które dodatkowo posiadały dekoracyjne zakładki. Latem zamiast wełnianych kiecek kobiety zakładały kiecki z cienkiej wełny albo perkalu. Wielkość zapaski była uzależniona od długości kiecki, a zapaski noszone na początku XX wieku miały długość około 50 cm i szerokość 60 cm. Zapaski starszego typu nie posiadały żadnych ozdób. Później na zapaski, w połowie jej długości, zaczęto doszywać pasmanterię albo kilka rzędów aksamitek. Zapaski wiązano w pasie za pomocą kolorowych krajek, których końce zdobiono doszytymi pomponami. Krótkie zapaski zawsze były w kolorze kontrastowym do koloru kiecki, zatem do ciemnej spódnicy zakładano pomarańczową zapaskę, a do pomarańczowej kiecki ubierano zapaskę w ciemnym kolorze. Zapaski zakładano nie tylko do stroju codziennego, ale również do ubrania świątecznego. Kobieta zwykle miała w swojej garderobie kilka różnych zapasek, a najbogatsze gospodynie posiadały ich znacznie więcej. Na chłodniejsze dni zakładano zapaski naramienne, które zakrywały całe ciało aż do bioder. Zapaski naramienne zarzucano po prostu na ramiona albo na głowę, a żeby materiał się nie zsuwał, zapaskę zawiązywano krajkami pod brodą lub na piersiach. Zapaski zarzucane na ramiona ozdabiano tylko zakładkami w połowie długości, ewentualnie doszywano jeszcze brzegi czarną aksamitką. Tego typu zapaski można zobaczyć u kobiet z regionu opoczyńskiego nawet w czasach współczesnych. Członkowie ZPiT Tramblanka w stroju opoczyńskim Na przełomie XIX i XX wieku kobiecym obuwiem świątecznym były trzewiki na obcasie. Jakość trzewików była uzależniona od wysokości cholewek – im była ona wyższa, tym bardziej eleganckie stawały się trzewiki. Do sznurowania trzewików wykorzystywano czarne tasiemki, chociaż panny i młode mężatki zakładały do butów także różowe, czerwone i zielone sznurowadła. Każda kobieta bardzo dbała o swoje trzewiki, dlatego najczęściej idąc do kościoła czy miasteczka kobiety pozostawały bose i zakładały swoje trzewiki dopiero wtedy, gdy docierały na miejsce. W latach dwudziestych ubiegłego wieku trzewiki zaczęto zastępować płytszymi pantoflami. Na co dzień i do pracy kobiety zakładały proste drewniaki. Do świątecznych butów ubierano czarne lub białe pończochy – te na lato dziergano z bawełny, a na zimę z wełny. Wartość biżuterii zależała oczywiście od stopnia zamożności były naszyjniki z prawdziwych korali i bursztynów, ale noszono też sztuczne perełki i koraliki. Można było także łączyć ze sobą różne rodzaje naszyjników, w tym również prawdziwe korale czy bursztyny ze sztucznymi kamykami. Styl biżuterii także ulegał modzie, ale zwykle największym uznaniem cieszyły się naturalne korale, a potem bursztyny. O ozdobnych naszyjników dokładano różne medaliki i krzyżyki, które kupowano na odpustach. Biżuteria bywała też prezentem dla panien od ich kawalerów. Najbiedniejsze kobiety także nosiły na szyi wiele sznurów z ozdobami, ale w ich przypadku były to najczęściej same szklane imitacje z kolorowych paciorków. Strój opoczyński - męski Mężczyźni w tym okresie najczęściej nosili rogatywki, filcowe kapelusze i czapki maciejówki. Ten ostatni rodzaj nakrycia głowy upodobali sobie szczególnie kawalerowie – maciejówki zakładano nawet do stroju ślubnego i zdobiono wtedy wstążkami oraz kwiatami. Męska koszula miała krój przyramkowy. W starszych koszulach wszywano niewielki, wykładany kołnierzyk, a pod szyją koszula była wiązana za pomocą tasiemki lub spinana guzikiem. Po pierwszej wojnie światowej koszule zyskały napierśnik, stojący kołnierz oraz niesymetryczne rozcięcie na piersiach, które zapinano guzikiem przy kołnierzyku. Do szycia męskich koszul stosowano lniany samodział, a koszule przeznaczone do pracy szyto z płótna gorszej jakości. Starsze koszule haftowano kolorowymi nićmi, ale koszule z napierśnikiem miały tylko białe hafty. Członkowie ZPiT Tramblanka w stroju opoczyńskim Męski lejbik odznaczał się prostym krojem, ale posiadał z tyłu pasek i sprzączkę, za pomocą których można było okrycie dopasować do figury i szerokości pleców. Latem lejbiki zakładano na koszule i było to ostatnie nakrycie wierzchnie, gdy zaś był zimniej na lejbiki ubierano jeszcze spancery albo sukmany. Spancer był rodzajem grubego kaftana zimowego. Krojem przypominał trochę lejbik – miał wykładany kołnierz z klapami i wpuszczane kieszenie, ale już tył kaftana był zupełnie inny. Sukmany były długie do kostek, a krawędzie prawej poły, końce rękawów i kieszenie obszywano czarną taśmą. Za strój roboczy służyły portki, czyli spodnie uszyte z płótna. Portki były najczęściej białe, ewentualnie tkane z barwionych na czarno lub niebiesko nici. Na zimę nie szyto specjalnych spodni, ale po prostu zakładano kilka par portek jednocześnie. Koszulę do roboczych portek noszono na wierzchu, ale w przypadku stroju świątecznego zakładano portki z ozdobnymi fałdami, a koszulę wkładano do spodni. Zwieńczeniem tego stroju były buty z cholewami, do których wpuszczano nogawki świątecznych portek. Świąteczne buty miały albo sztywne i proste cholewy, albo karbowane w harmonijkę cholewki z miękkiej skóry.
strój do polki warszawskiej
